Bugün dedemin ölümünden tam 3 sene geçti o kadar çok şey yaşadım ki onunla. Her zaman torunlarını düşünerek hareket eder, bayramdan aylar önce harçlık hazırlar, bizimle cumaya gitmek için planlar yapar, cuma çıkışları köfte ısmarlar, geceler bütün torunlarının başına oturur uzun uzun tekerlemeler uzun uzun masallar anlatırdı. Bize harçlık vermek için oruçlarımızı satın alırdı. Bizi üzcek hiç bir şey yapmadı hayatı boyunca. O kadar bağlıydım kaybetmekten o kadar korkardım ki onu. Hasta oldu yatağa düştü gözümün önünde eriyo diye köye gitmek istemedim, doğum günümdü anannem aradı dedeniz çok iyi bugün kalktı yürüdü dedi. Meğerse son kez yürümüş gitti en sevdiği çiçeği kokladı bu çok güzel bundan daha çok ek dedi yattı, komaya girdi 2 gün komada kaldı bugün 29unda öldü. Günlerce ağladım, mezarından zorla eve getirdiler evde ağladım. Öldüğüne hâlâ o kadar inanmak istemiyorumki mezarına bile gidemiyorum. Arada fotoğraflara bakıyorum. O titreyen elleriyle başımı okşamasına o kadar ihtiyacım var ki anlatamıyorum. Keşke yaşasa şimdi çıksa gelse titreyen elleriyle basyonuyla kahvede otursa köye gidince eve çıkarken kahvede gözlerim onu arasa...